REKLAMA
Ilekroć widzę na ulicy Mondeo zawsze zastanawiam się, czy nie jest to sportowa wersja ST220. Dwie rury wydechowe, atrapy dyfuzorów i sportowe felgi bardzo przypadły mi do gustu. Z kolei z przodu stylizacja jest zbyt grzeczna, bo przejęto ją żywcem z cywilnej wersji. Na ogół każdy egzemplarz jest dobrze wyposażony, warto szukać tych z kubełkowymi fotelami Recaro i udokumentowanym przebiegiem. Inżynierom Forda udało się doskonale przekuć moc na osiągi: 250 km/h i 6.6 s do 100 km/h (niewiele gorzej niż ponad 400-konny VW Phaeton W12) to doskonały wynik. Dostępna także wersja kombi z dużym bagażnikiem.
Silnik: V6-tka od Forda rozwija ponad 220 KM mocy. Pozornie to nieduża moc: w końcu Mondeo to duży rodzinny wóz z dużym bagażnikiem. Mimo to ST220 potrafi fenomenalnie przekuć moc na osiągi: rozpędzając się do 250 km/h może zrównać się z takimi potworami, jak Mercedes S65 AMG, BMW 760i V12 i BMW M5. Wszystkie te super-sedany mają elektroniczny ogranicznik, ale faktem jest, że chcąc jeździć z taką prędkością po niemieckich autostradach nie trzeba wydawać fortuny na auta z ogromnymi silnikami: Mondeo pojedzie tak samo szybko. V6 nie jest oczywiście zbyt ekonomiczne, ale nie zużywa również hektolitrów benzyny, jak np. Alfa Romeo 159 z 3.2 JTS.
Wyposażenie/ wnętrze: Mondeo w standardowej wersji nie jest zbyt luksusowe: ma tylko to co niezbędne i nic ponadto. Za to sportowa odmiana została wyposażona m.in. fotele kubełkowe opcjonalnie pokrywane czerwoną skórą, dwustrefową klimatyzację i inne ciekawe bajery. Dokupić można było m.in. system nawigacji satelitarnej i wielofunkcyjną kierownicę. Cieszy również fakt, że w zasadzie wszystkie egzemplarze zostały wyposażone w manualną, sześciobiegową skrzynię biegów: jest trwała i nie ujmuje radości z jazdy. Można mieć zastrzeżenia co do jakości wykonania niektórych tworzyw sztucznych i ich spasowania, za to fotele są idealne: kubełkowe, skórzane siedzenia Recaro wyposażone w moduł podgrzewania świetnie trzymają ciało na zakręcie i nie męczą ciała na długich podróżach. Warto szukać egzemplarzy z charakterystyczną dla tego modelu, czerwoną tapicerką.
Awaryjność: Wszystkie Mondeo cierpią na kiepską jakość zabezpieczenia antykorozyjnego, a ST nie jest wyjątkiem. Na szczęście ze względu na wyższą wartość samochodu właściciele zazwyczaj bardziej o niego dbają. Zresztą 220-konne auto nie jest dobrym typem na woła roboczego: do tego zwykle służą zajeżdżone do granic możliwości 2.0 TDCi. Silnik nie należy do zbyt awaryjnych: nie jest bardzo wysilone i jako wolnossący benzyniak należy do motorów dość prostych w budowie.
Koszty: Najtańsze egzemplarze kosztują około 18 000 zł, za bardziej zadbane przyjdzie nam zapłacić około 25 "kawałków". Faktem jest, że części do ST220 będą droższe i trudniejsze do dobrania niż do "odmiany cywilnej", a silnik spalający do 16 litrów w mieście może zruinować portfel mniej zamożnych głów rodziny, którzy skusili się świetnymi osiągami i wyposażeniem. Mimo to uważam, że ten samochód jest jednym z najbardziej niedocenionych na rynku: warto wziąć go pod uwagę szukając rodzinnego "autobusu" dającego dużo radości z jazdy, szczególnie w wersji kombi. Szkoda, że laicy i tak wezmą go za najzwyczajniejsze w świecie, nudne jak flaki z olejem Mondeo. Sportową wersję zdradza jednak sportowy, podwójny wydech, opasłe dyfuzory z nadkolami, fotele kubełkowe Recaro i białe tarcze zegarów.
