Pierwsze amortyzatory wysokich osiągów typu Twin Tube - 1989 rok

Podczas jazdy amortyzator tłumi drgania kół oraz utrzymuje pojazd w poziomie. Zapobiega kołysaniu się nadwozia oraz „nurkowaniu” pojazdu przy hamowaniu lub unoszeniu przodu przy szybkim ruszaniu. Sprawny amortyzator ma wpływ na bezpieczeństwo i komfort jazdy. Tłok amortyzatora tłoczy olej przez zawory w cylindrze.

Przez lata producenci zwykle stosowali amortyzatory typu Mono Tube z pojedynczym cylindrem. W latach 80. konstruktorzy Toyoty pracowali nad systemami zawieszeń zwiększającymi bezpieczeństwo jazdy. Obok elektronicznie sterowanego zawieszenia TEMS (Toyota Electronic Modulated Suspension), wprowadzonego do modelu Soarer w 1983 roku, przełomową innowacją Toyoty był zastosowany po raz pierwszy na świecie w seryjnym (niewyczynowym) samochodzie amortyzator typu Twin Tube. Od amortyzatorów Mono Tube różni się dodatkowym cylindrem i dwoma komorami wypełnionymi olejem. Tłok pracuje we wnętrzu dodatkowego cylindra. Między zewnętrznym cylindrem a zewnętrzną obudową tworzy się dodatkowa przestrzeń – komora wyrównawcza.
Amortyzator Twin Tube ma zwykle większą średnicę zewnętrzną i większą pojemność, lecz skuteczność jego działania (tłumienia) jest znacznie wyższa niż w przypadku tradycyjnego amortyzatora z pojedynczym cylindrem. Rozwiązanie było znane, lecz ograniczano jego stosowanie do pojazdów rajdowych, traktując je raczej jako eksperyment. Toyota jako pierwszy producent na świecie zastosowała amortyzatory Twin Tube w seryjnym modelu. Był to sedan Celsior 1. generacji (UCF 10), który na rynku japońskim debiutował w październiku 1989 roku.

Obecnie amortyzatory Twin Tube są oferowane przez firmy tuningowe. Zaletą rozwiązania wprowadzonego przez Toyotę do pojazdów seryjnej produkcji, a nie tylko do wyczynowych bolidów, jest m.in. lepsza przyczepność oraz większa stabilność, zwłaszcza podczas pokonywania zakrętów.

POLECAMY Pomysłowe rozwiązania Toyoty

źródło: Toyota