WSPOMAGANIE

Urządzenie zwiększające siłę ruchów kierowcy. Wspomaganie układu kierowniczego może być hydrauliczne (dzięki pompie napędzanej od silnika) lub elektryczne (realizowane za pomocą elektronicznie sterowanego silnika). Pierwsze wspomaganie układu kierowniczego zastosowano już w roku 1903 roku (elektryczne). Do seryjnej produkcji wspomaganie hydrauliczne weszło w latach 60. XX w., a w roku 1970 zaczęto wytwarzać (Citroen SM) pierwsze wspomaganie progresywne, tzn. silnie wspierające kierowcę podczas manewrowania z małymi prędkościami, a słabnące w miarę wzrostu prędkości. Obecnie coraz częściej wykorzystuje się wspomaganie elektryczne, które nie wymaga stałego zasilania (pobiera siłę napędową tylko w chwilach, gdy kierowca kręci kierownicą) i jest łatwiejsze w doborze nastawów. Wspomaganie układu hamulcowego działa dzięki podciśnieniu z kanału dolotowego (silniki benzynowe) lub specjalnej pompy (diesle). Jest to więc zasysanie, a nie popychanie, jak w przypadku wspomagania układu kierowniczego. Pierwszy do produkcji seryjnej wspomaganie układu hamulcowego wprowadził w roku 1932 Chrysler. Od lat 60. XX w. weszło do powszechnego wyposażenia wraz z popularyzacją hamulców tarczowych, które są skuteczniejsze od bębnowych, ale wymagają większego ciśnienia w układzie niż hamulce bębnowe.