REKLAMA
W połowie lat 90. starty w rajdach zaczęto traktować nie tylko jako promocję sportowego oblicza marki, ale również prezentację możliwości masowo produkowanego modelu. Dlatego samochodem, który miał reprezentować Toyotę w rajdach w latach 1998–2000 została Corolla VIII generacji (E110). Auto zadebiutowało w Finlandii w 1997 roku na Rajdzie Mantta Rally, poprzedzającym Rajd Tysiąca Jezior. W 1998 roku Carlos Sainz zwyciężył za kierownicą Corolli WRC w Rajdzie Monte Carlo, zajął też miejsca na podium w siedmiu innych imprezach, a Didier Auriol wygrał nią Rajd Katalonii. Przez cały sezon Carlos Sainz walczył o mistrzowski tytuł z Tommim Mäkinenem w Mitsubishi. Awaria silnika Corolli pod koniec ostatniego odcinka specjalnego ostatniej rundy sezonu pozbawiła Sainza i Toyotę szans na zwycięstwo.
Rok 1999 i swój drugi sezon Corolla WRC rozpoczęła z nowym silnikiem z Lexusa i odchudzonym nadwoziem. Przez cały ten rok zwyciężyła tylko w jednym rajdzie. Wysokie miejsca w czołówce pozostałych imprez dały jednak Toyocie mistrzostwo producentów. Koncern wycofał się po tym z WRC – o rok wcześniej, niż planowano – i przeniósł do Formuły 1. Dekadę później prezydent Akio Toyoda stwierdził, że nieobecność Toyoty w rajdach trwała już zbyt długo i przedstawił projekt powrotu do WRC. Dziś znamy jego efekty w postaci pierwszych startów Toyoty Yaris WRC w sezonie 2017.
Toyota Corolla WRC to już legenda. Wiele elementów konstrukcji przejęto z wcześniejszego modelu Celica GT4. Wyczynowa Corolla była w latach 90. jednym z najdoskonalszych i najpopularniejszych samochodów WRC. Kierowcy z fabrycznego teamu, Didier Auriol i Carlos Sainz, stawali na podium aż trzydzieści razy. Samochód o masie zaledwie 1230 kg miał napęd na wszystkie koła, rozpędzał się do setki w zaledwie 3,5 s i osiągał prędkość ok. 220 km/h. Pod maską miał 4-cylindrowy, 2-litrowy, turbodoładowany silnik o mocy 300 KM i 510 Nm maksymalnego momentu obrotowego. Sprzężono go z 6-biegową skrzynią sekwencyjną.
Mocnymi stronami auta było dobre trzymanie się drogi, łatwość i szybkość zmiany ustawień oraz obsługi przez mechaników. Choć Corolla WRC była wolniejsza od konkurentów – Subaru Imprezy WRC i Mitsubishi Lancera Evolution – uzyskiwała wyższą od nich średnią prędkość na odcinkach specjalnych. Niezależnie od warunków i rodzaju nawierzchni.
POLECAMY Sportowa Toyota Corolla - historia najmocniejszych wersji
źródło: Toyota
